مؤسسات رتبه‌بندی اعتباری مطرح مانند فیچ (Fitch Ratings)، استاندارداندپورز (S&P Global Ratings) و مودیز (Moody's) وظیفه ارزیابی ریسک اعتباری شرکت‌ها و ارائه رتبه اعتباری به آن‌ها را بر عهده دارند. این رتبه‌بندی‌ها نقش مهمی در تصمیم‌گیری سرمایه‌گذاران، وام‌دهندگان و دیگر ذینفعان در بازارهای مالی دارند. رتبه اعتباری شرکت‌ها بر اساس معیارهای کمی و کیفی تعیین می‌شود که نشان‌دهنده توانایی و تمایل شرکت در بازپرداخت تعهدات مالی خود است. معیارهای مورد استفاده در رتبه‌بندی اعتباری به شرح زیر می­‌باشند:

عملکرد مالی و نقدینگی: مؤسسات رتبه‌بندی به‌دقت شاخص‌های مالی مانند سودآوری، جریان نقدی، اهرم مالی و نقدینگی شرکت را ارزیابی می‌کنند. توانایی شرکت در تولید جریان نقدی پایدار برای پرداخت بدهی‌ها اهمیت ویژه‌ای دارد.

ساختار سرمایه و اهرم مالی: میزان بدهی‌های شرکت و نسبت آن به دارایی‌ها و حقوق صاحبان سهام یکی از معیارهای کلیدی است. شرکت‌هایی با سطح بدهی بالا ممکن است ریسک بیشتری برای بازپرداخت تعهدات داشته باشند.

پایداری درآمد: توانایی شرکت در ایجاد درآمدهای پایدار و تکرارشونده از طریق مدل کسب‌وکار خود، نقش مهمی در رتبه‌بندی دارد. تنوع منابع درآمدی نیز عامل مهمی برای کاهش ریسک‌های عملیاتی و مالی است.

محیط عملیاتی و رقابتی: وضعیت صنعت، سهم بازار شرکت، و توانایی رقابت با رقبا از دیگر عوامل تأثیرگذار هستند. شرکت‌هایی که در صنایع پویاتر و پایدارتر فعالیت می‌کنند، معمولاً رتبه بهتری کسب می‌کنند.

مدیریت و حاکمیت شرکتی: کیفیت تیم مدیریتی، تصمیم‌گیری استراتژیک، و شفافیت در حاکمیت شرکتی نیز در ارزیابی رتبه‌بندی مؤثر است. شرکتی که عملکرد مدیریتی قوی و سیاست‌های شفاف داشته باشد، اعتماد بیشتری جلب می‌کند.

ریسک‌های کلان اقتصادی: مؤسسات رتبه‌بندی ریسک‌های اقتصادی و سیاسی مرتبط با کشور محل فعالیت شرکت را نیز در نظر می‌گیرند. ثبات اقتصادی کشور و سیاست‌های حمایتی می‌توانند به بهبود رتبه اعتباری شرکت کمک کنند.

رتبه‌های اعتباری در مقیاسی مانندAAA  (بالاترین کیفیت) تاD  (ورشکستگی) طبقه‌بندی می‌شوند. رتبه‌های بالا نشان‌دهنده ریسک اعتباری پایین و توانایی بالای شرکت در بازپرداخت بدهی‌ها است. این رتبه‌ها به سرمایه‌گذاران کمک می‌کند تا میزان ریسک و بازده سرمایه‌گذاری را بهتر ارزیابی کنند.